تأثیر کاربرد پلیمر استاکوزورب و برگ پنیرک بر برخی خصوصیات مورفولوژیکی، بیوشیمیایی، بیولوژیکی و راندمان آب مصرفی در ریحان (Ocimum basilicum var. keshkeni luvelou)

یکی از راهکارهای افزایش بازده آبیاری و استفاده بهینه از بارندگی در مناطق خشک و نیمه‌خشک استفاده از پلیمرهای سوپرجاذب است. به منظور افزایش بهره‌وری مصرف آب در تولید گیاه ریحان (Ocimum basilicum L.)، به‌عنوان یکی از گیاهان دارویی با‌ارزش و حساس به کم‌آبی، یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی، با استفاده از دو پلیمرسوپرجاذب استاکوزورب (صنعتی) و برگ پنیرک (گیاهی)، هر کدام در چهار غلظت 0، 1/0% ، 2/0% و 3/0% (وزنی/وزنی) و با دو روش کاربرد (مخلوط با خاک+ ریشه و روش مخلوط با خاک)، در سه تکرار اجرا گردید و برخی صفات بیوشیمیایی، بیولوژیکی، مورفولوژیکی و راندمان آب‌مصرفی، بررسی گردیدند. با توجه به نتایج تمام تیمارها بخصوص اثرات متقابل آنها نسبت به شاهد اثرات مثبت و معنی‌داری بر صفات اندازه‌گیری شده داشتند. هر دو پلیمر آبدوست (استاکوزروب 2/0% بکار رفته در خاک و برگ پنیرک 3/0% بکار رفته در خاک+ریشه) با بهبود راندمان آب‌مصرفی (60%) قادر به کاهش شدت تنش خشکی در کشت ریحان بودند. تیمار استاکوزورب 2/0% با روش کاربرد در خاک، باعث افزایش تعداد برگ (89/149 در بوته) و بذر در بوته (2125 عدد) گردید. در حالیکه تیمار مذکور با روش کاربرد در خاک+ ریشه، صفات کلروفیلa (1-mg.g 74/30) و وزن هزاردانه (69/1 گرم در بوته) را افزایش داد. همچنین صفات عملکرد خشک (34/2 گرم در بوته) و صفات بیوشیمایی (کلروفیل b (1-mg.g 93/10) و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی (03/87 %)) با استفاده از تیمار برگ پنیرک (3/0%) به‌ترتیب با روش کاربرد در خاک+ ریشه و کاربرد در خاک بهترین نتایج را نشان دادند.